นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
( FIC Detroit become human) ความรักทำให้คนตาบอด
ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด ความรักเหมือนโคถึก. กำลังคึกผิขังไว้ ก็โลดออกจากคอกไป บ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง ถึงหากจะผูกไว้ ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ผู้เข้าชมรวม
731
ผู้เข้าชมเดือนนี้
8
ผู้เข้าชมรวม
731
หมวด : ฟิคนิยาย การ์ตูน เกม
อัปเดตล่าสุด : 18 มิ.ย. 61 / 14:06 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณเป็นคนที่เข้ามาเปลี่ยนชีวิตของผม
.
.
คุณสอนให้ผมรู้จักชีวิตอันสวยงาม
.
.
คุณสอนให้ผมรู้จักความรัก
.
.
ผมรักคุณครับแฮงค์
ความรักเหมือนโรคา บันดาลตาให้มืดมน
ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรคใดใด
ความรักเหมือนโคถึก. กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดออกจากคอกไป บ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง
ถึงหากจะผูกไว้ ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง บ หวนคิดถึงเจ็บกาย
? B L & W H ?
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
วามรัเหมือนโรา บันาลาให้มืมน
ไม่ยินและไม่ยล อุปสรรใใ
วามรัเหมือนโถึ ำลัึผิัไว้
็โลออาอไป บ ยอมอยู่ ที่ั
ถึหาะผูไว้ ็ึไป้วยำลั
ยิ่ห้าม็ยิ่ลั่ บ หวนิถึเ็บาย
วามรัมัเป็นุเริ่ม้นอปัหาทุปัหาเสมอ
วามรัเหมือนาบสอมหาใ้ไปในทาที่ี็ะเิประโยน์หาใ้ไปในทาที่ไม่ี็ะลับมาทำร้ายัวเราเอแ่ถึแม้ว่ามันะเป็นปัหาแ่ผู้น็ยั้อารมันและไว่ว้าหามัน แม้แ่หุ่นยน์แอนรอยส์รุ่นล่าสุอย่า
“อนเนอร์ RK800” ็ยัมีวามรั
ารปิวัิอหุ่นยน์แอนรอยส์ไ้ล่วเลยมาเป็นเวลา 1 สัปาห์แล้วในอนนี้บริษัท Cyberlife ไ้ทำารถอทอนหุ่นแอนรอยส์าารเป็นเบี้ยล่าอมนุษย์และยินยอม้อลที่ะอยู่ร่วมันอย่าสันิระหว่ามนุษย์และแอนรอยส์ ทำให้เหล่าหุ่นแอนรอยส์ไ้เป็นอิสระ อนเนอร์็เ่นัน
เาไ้รับอิสระภาพและไม่้อลับไปทำานที่Cyberlifeอี นั้นทำให้เารู้สึีใเป็นอย่ามาพลาหวนิถึใบหน้าอนที่เาอยาะพบมาที่สุ
เมื่อเาไ้เ้าร่วมับ Jericho และ่วยปลปล่อยอิสระภาพอหุ่นแอนรอยส์ไ้สำเร็ ถึแม้ว่าเา็อยาะอยู่ร่วมยินีับมาัสและหุ่นัวอื่นๆ แ่็มีบานที่เาอยาะพบ้วยเ่นัน….
อนเนอร์ไ้เินทามายัร้าน Chicken feed ึ่เป็นสถานที่ๆ าว่านที่เา้อาระพบมาอยู่ถึ 86% ร่าสู้าวเินอย่ารีบร้อน ไปยัร้านนั้น ผ่านหิมะที่โปรยปรายลมาอย่าไม่าสาย ทำให้ร้านและอาาบริเวโยรอบแปรเปลี่ยนเป็นสีาว แ่ทว่า ับมีบาสิ่ทีู่โนเ่นออมาาอหิมะ เรือนผมสีอเลาและวาสีเทาเป็นประาย ร่าหนาสวมเสื้อโ้สีน้ำาลเ้ม
“ แฮ์ แอนเอร์สัน” ู่หูมนุษย์ที่อนเนอร์ไ้ทำีร่วม้วย เาเป็นนที่่วยสอนและแนะนำอนเนอร์เี่ยวับารใ้ีวิให้แ่เา ถึแม้ว่าะเป็นาลุี้เมาปาไม่รับใ แ่เา็เป็นนที่อนเนอร์รัมาที่สุ ร่าสูโปร่อหุ่นแอนรอยส์ไ้หวนระลึถึเหุาร์ที่เาไ้ใ้ีวิร่วมับผู้หมวแอนเอร์สัน มันเ็มไป้วยวามสุและอบอุ่นนสามารถเปลี่ยนแปลระบบโปรแรมอันทรประสิทธิภาพอ Cyberlife ลไ้ ำลัยืนเหม่อมอไปรอบๆราวับหาใรบานอยู่ พลันสายาอันเียบม็มาสะุอยู่ที่หุ่นแอนรอยส์ร่าสูโปร่
“ ผมลับมาแล้วรั--”
อนเนอร์ล่าวพร้อมับส่ยิ้มอย่าอ่อนโยนไปให้ แ่ยัไม่ทันะบประโยี นร่าหนา็วิ่ถลันเ้ามาอเาทันที ทัู้่อันอยู่เป็นเวลาเนินนาน่อนที่ แอนรอยส์ร่าสูะล่าวบประโย
“ผมลับมาแล้วรับแฮ์”
“ ยินี้อนรับลับนะ อนเนอร์” แฮ์ยิ้มพร้อมับเอ่ยออมา อนเนอร์สัมผัสไ้ถึน้ำาอุ่นๆ อแฮ์ำลัหยลบนเสื้ออเา
“ ั้นีใที่นายไม่เป็นอะไร” แฮ์ล่าวพร้อมับเสียสะอื้นเล็น้อย อนเนอร์ิว่าเาำลัร้อไห้อยู่ เา่อยๆเอื้อมมือไปเ็น้ำาให้ับนรหน้าอย่าแผ่วเบา
“ ู่ววว อย่าร้อไห้นะรับแฮ์ ผมลับมาหาุแล้วนะรับ” อนเนอร์ล่าวปลอบนร หน้า พลาย้อนิไปอนที่เาพยายาม่อสู่ับอแมนา
เพื่อไม่ใหถูอีฝ่ายวบุม
.
.
.
“ น่าเสียายนะที่ผู้ปราบหุ่นผิปิ ลายเป็นหุ่นผิปเสียเอ” ร่าสูโปร่อโปรแรมที่วบุมอนเนอร์เอ่ยึ้นอย่าเย้ยหยัน พลาเยาึ้นมอเา บรรยาาศภายในโปรแรมอเาเป็นสีาวโพลน ้วยพายุหิมะที่ระหน่ำลมาอย่าไม่าสาย
“ ุิะทำอะไรับผมอแมนา!!!” เาะโนถามอีฝ่าย นี่เป็นรั้แรที่เารู้สึ เารู้สึเย็นยะเยือั้แ่หัวไปรปลายเท้า ราวับว่ามีสายฟ้าผ่าลมาลาศรีษะ รู้สึอึอัราวับว่าไ้มลไปใ้้นอมหาสมุทรอันมืมิและเย็นเียบ มันเป็นรั้แรที่อนเนอรรู้สึหวาลัว
“ั้นเรว่าะไม่มีทาเลือนอาเ้าวบุม แล้วัารปัหานี้้วยัวเออนเนอร์ ลา่อนอใหุ้โี” พอพูบเธอ็หายไป ทิ้ให้เามอยู่ับวามรู้สึหวาลัวนี้แ่เพียลำพั
“ ไม่นะ ไม่ ไม่ ไม่!!!” เาู่ะโนออมา้วยวามรู้สึหวาลัวสุี พลานึถึเหล่าหุ่นผิปิ ที่เาไ้พบเอ
พวมันะรู้สึเ่นนี้รึเปล่าในยามที่พวมันหวาลัว
.
.
.
รู้สึสบสนและว่าเปล่า นี้หรือือวามลัวที่พวมันไ้ประสบพบเอ
เาทรุัวล้วยวามเหนื่อยล้า ่อนที่ะหยุิ้นรน่อโะาอันโหร้ายแล้วปล่อยให้อแมนาเ้าวบุม แ่็มีเสียเล็ๆที่เ็มไป้วยวามอบอุ่นัึ้นมา ท่ามลาวามรู้สึหนาวเหน็บและ้านาภายในิใ
“ นายือนที่ทำให้โลหน้าอยู่ึ้น อนเนอร์”
“ แฮ์..” อนเนอร์อุทาน้วยวามใ เสียอแฮ์มันทำให้เารู้สึอบอุ่น และลับมามีสิอีรั้
“ ทำสิ่ที่นายวระทำะ อนเนอร์!!!”
เสียอเเฮ์ทำให้อนเนอร์มีสิ เาไม่รู้สึสบสนอี่อไปแล้ว ในออเาเ็มไป้วยวามหวัและวามสุ เาไุ้ิับำพูที่ “อีไลาร์ แมสี้” ผู้สร้าที่เาและแฮ์เยไปพบ้วย
“ ั้นไ้ใส่ทาออุเินไว้ในหุ่นทุัว” เสียอเาแว่วัออมา เาไม่รอ้ารีบออเินทาหามันทันที ไม่ว่าหิมะะบัทานมอไม่เห็นเท่าไหร่ เา็ะฝ่ามันไปนไ้ เาเินหาไปเรื่อยนพบับ
“ ทาออุเิน” เารีบเปิมัน้วยหัวใที่สั่นระรัว้วยวามีใ
“รอ่อนนะรับแฮ์… ผมำลัะไปหาุแล้ว”
.
.
.
“ เฮ้!!! นายเป็นอะไรไปนะอนเนอร์” แฮ์ล่าวพร้อมับมอมาที่อนเนอร์้วยวามัวล
“ไม่มีอะไรรับ แ่ิถึอีนิหน่อย” อนเนอร์พูพร้อมับเอาฝ่ามือลูบไปบนหัวอแฮ์เบาๆ
“ เฮ้!!! อย่ามาลูบหัวั้นนะโว้ยไอ้หุ่นระป๋อ” เาพูพลาหยุมืออนเนอร์เอาไว้ นี้แหละหนา. ไม่ว่าเวลาะผ่านไปนานเท่าไหร่แฮ์็ยัเป็นแฮ์
“ แล้วนายะพัอยู่ที่ไหน? ในเมื่อบริษัท Cyberlife ปลปล่อยนายให้เป็นอิสระแล้ว”
“ ผม็ไม่ทราบเหมือนัน อพัอยู่ับุะไ้ไหมรับ” เาถามพลาส่สายาลูหมาใส่นรหน้า
“ อืม… อิู่อน” แฮ์อบพลารุ่นิ ารเลี้ยแอนรอยส์ไว้ที่บ้านมันไม่ใ่เรื่อ่ายๆเลย
อนเนอร์ไ้หลุบาล่ำ่อนที่ะิแผนารอันแยบยลบาอย่าไว้ในใ
“ โอ้ย!! แฮ์รับ าผม…. าผมเป็นอะไรไป็ไม่รู้” พอพูบแอนรอยส์ร่าโปร่็เอามือุมาเอาไว้แน่น พลาร้อโอโอย นทำใหเแฮ์สะุ้สุัวาเสียนั้น
“ เป็นอะไรไปหน่ะอนเนอร์? รอเี๋ยวนะเี๋ยวั้นูให้!!?” แฮ์ล่าว้วยวามระหน ่อนที่ะสำรวูที่าอแอนรอยส์หนุ่มอย่าร้อนรน ่อนที่ะไม่พบับวามผิปิใๆ
“ มันไปมืหมเลยรับแฮ์!!”
“ เวรหล่ะ!!! นายเป็นอะไรไปเนี่ยอนเนอร์!”
“ ผมิว่ามันเป็นเพราะุรับแฮ์”
“ อะ-อะไรนะ?!!!”
“ เพราะวามรัทำให้นาบอ ึ่ผมรัุรับแฮ์ ุ้อรับผิอบโนารให้ผมไปอยู่บ้าน้วยเลยนะรับแฮ์ ”
“......” พอไ้ยินอนเนอร์พูเ่นนั้น แฮ์ถึับไปไม่เป็นเลยทีเียว
“ เอาวามห่วใย อั้นืนมาเลยนะไอ้หุ่นอแหล”
แฮ์สบถ พร้อมับรีบเินาไปาุๆนั้นทันที
“ เียว่อนสิรับแฮ์! ใอุะทิ้ให้ผมไ้ลอเียวเหรอรับ?” เสียอ้อนวอนออนเนอร์ะโนไล่หลัมา อนเนอร์รู้สึอ้าว้าและโเี่ยว เาพยายามสาวเท้าามอีนให้ทัน แฮ์ไ้หยุเิน และเมื่อามไปประิัว เาลับเห็นสีหน้ายิ้มแย้มออีฝ่าย ้อมอมาที่เา
“ ใรว่าั้นะทิ้นายเล่า? ไอ้หุ่นระป๋อื่อบื้อ”
“....” อนเนอร์มอแฮ์อย่าสสัยอยู่รู่หนึ่ ่อนที่แฮะพู่อ
“ถ้าทิ้นายีวิ็เหมือนาอะไรไปสัอย่า เอาหล่ะนายมาอยู่บ้านั้น็ไ้นะ” เาล่าวพร้อมับลูบหัวอนเนอร์เล็น้อย แล้วส่ยิ้มหวานๆมาให้อีฝ่ายใเ้นรัว
“แล้วอีอย่าั้นรู้สึว่าาอั้น็เริ่มที่ะมอไม่เห็นแล้ว้วย” เาพูแมำ
“ุป่วยเหรอรับแฮ์!!!” อนเนอร์ล่าว้วยวามใ
“เปล่าหรอ ั้นแ่ิว่าั้นหลุมรันายเ้าให้แล้วิ” อีฝ่ายล่าวพร้อมับโน้มัวลมาหอมแ้มแอนรอยส์ัวปัหาเสียฝอให่
“ั้นเหรอรับ แฮ์” อนเนอร์อมยิ้มเล็น้อย่อนที่ะุมมืออีฝ่ายพร้อมับมุ่หน้าลับไปที่บ้าน
“ ลับบ้านอเราันเถอะรับ”
1 อมเมน์ = 1 ำลัใ
ผลงานอื่นๆ ของ 4916 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ 4916
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น